Jeroen Kooijmans

Jeroen Kooijmans maakte voor RE_NATURE een film die mens en natuur samenbrengt in een dans. Deze is te zien tussen de voedersilo’s, te bereiken met een hoge stalen trap. De kunstenaar kent het gebied goed, aangezien hij mede-initiator is van het kraanhotel op de Tramkade. Hangende tuinen, zeker in een stedelijke en rauwe setting, komen vaak terug in zijn werk en zijn eerdere samenwerkingen met architect Winy Maas (MVRDV).

In een lege ruimte danst een vrouw met een kamerplant, een grote monstera deliciosa. Aanvankelijk is het een vervreemdend, ongewoon beeld: een dans van een mens die een plant omhelst. Hiermee wijst Kooijmans ons op onze neiging om het niet-menselijke vanuit ons eigen referentiekader te bekijken en die menselijke eigenschappen toe te dichten. Zo lijkt de plant hier ook tot dansen in staat, als een menselijke danspartner.

Maar wie leidt hier en wie volgt? Dit is een vraag die we onszelf volop kunnen stellen op dit moment. Eeuwenlang lieten we de natuur naar onze pijpen dansen, maar nu geeft ze ons signalen dat de balans verstoord is. Zijn wij ook in staat te luisteren naar haar om zo onze dans aan te passen?

Jeroen Kooijmans made a film for RE_NATURE that brings mankind and nature together in a dance. It can be seen between the feed silos, reached by a high steel staircase. The artist knows the area well as he is a co-initiator of the crane hotel on the Tramkade. Suspended gardens, especially in an urban and raw setting, are often recurring in his work and his previous collaborations with architect Winy Maas (MVRDV).

In an empty room, a woman starts a dance with a plant, a large monstera deliciosa. At first, it is an alienating, unusual image: a dance of a human embracing a plant. In this way, Kooijmans points out our tendency to view the non-human from our own frame of reference and to ascribe human characteristics to it. Thus, the plant also seems to be able to dance here, like a human dance partner.

But who is leading here and who is following? This is a question that is currently well worth asking ourselves. For centuries, we made nature to dance to our whims, but now it is signaling to us that the balance has been disturbed. Are we also able to listen to her in return and adapt our dance?